We leven in een tijd waarin het onder jongeren steeds normaler lijkt te worden om iets bij zich te dragen dat oorspronkelijk helemaal niet bedoeld was voor dagelijks gebruik. Waar dat vroeger een zeldzaamheid was, lijkt het nu bijna een vorm van expressie, status of zelfs zelfvertrouwen. Dat blijkt uit recente voorvallen waarbij jongeren opvallende keuzes maken tijdens conflicten – zelfs als die begonnen zijn met iets onschuldigs, zoals een teleurstelling in de liefde.
Neem het voorbeeld van Damian, een jongere die zichzelf midden in de aandacht zette na een pijnlijke nederlaag in een situatie waarin hij de aandacht van een meisje verloor. In plaats van dat hij het sportief opvatte, liet hij zich meeslepen in zijn emoties en reageerde op een manier die bij velen de wenkbrauwen deed fronsen. Zijn reactie laat zien dat sommige jongeren worstelen met het omgaan met verlies, afwijzing en sociale druk.
Het beeld dat hier ontstaat is simpel: wie sterk overkomt, krijgt respect. Wie zich kwetsbaar opstelt, loopt het risico genegeerd of uitgelachen te worden. Het is een zwart-witbeeld dat weinig ruimte laat voor nuance, en dat maakt het voor veel jongeren lastig om hun eigen pad te kiezen.
Wat begint als een manier om erbij te horen, kan uiteindelijk uitmonden in situaties die totaal uit de hand lopen. En vaak is het dan al te laat voor reflectie. Achteraf geven veel jongeren aan dat ze het anders hadden willen doen, maar op het moment zelf geen uitweg zagen.
Emoties zonder uitlaatklep
Wat hier ook meespeelt, is een gebrek aan handvatten om emoties te reguleren. De samenleving leert jongeren vaak wel hoe ze moeten presteren, winnen of opvallen – maar nauwelijks hoe ze moeten omgaan met afwijzing, teleurstelling of frustratie. En laat dat nu net cruciale momenten zijn in het leven van een tiener.
Zonder de juiste begeleiding zoeken jongeren soms hun eigen uitweg. Sommigen doen dat met woorden, anderen met een houding, en een enkeling door op te vallen op een manier die de verkeerde signalen afgeeft. In de kern ligt vaak hetzelfde: een gevoel van onmacht dat zich op een verkeerde manier uit.
Er is ook behoefte aan structurele voorlichting, positieve rolmodellen en veilige omgevingen waar jongeren zich kunnen ontwikkelen zonder druk. Denk aan gastlessen, mentorschappen, sportprogramma’s en creatieve platforms. Niet als straf, maar als alternatief.
Influencers, artiesten en content creators hebben hierin een sleutelrol. Zij kunnen laten zien dat kracht ook zit in het durven praten over emoties, in samenwerken en in het bouwen van iets positiefs. Door eerlijk te zijn over tegenslagen en hoe ze daarmee omgaan, bieden zij een geloofwaardig alternatief voor de straatcultuur die draait om dominantie en uiterlijk vertoon.