Soms duikt er een verhaal op uit de wereld van middelbare scholen dat meer losmaakt dan een simpele woordenwisseling of een onschuldig opstootje. Niet omdat het grimmig of extreem is, maar omdat het laat zien hoe complex en broos de sociale verhoudingen onder jongeren kunnen zijn. Zo’n voorval speelde zich onlangs af op een ogenschijnlijk gewone schooldag in Nederland. Een jongen en een meisje kregen het met elkaar aan de stok, en dat liep dusdanig uit de hand dat de school, de omgeving én het internet erover sprak. Want dit keer was het niet de jongen die uithaalde, maar het meisje. En dat roept vragen op.
De ochtend begon zoals elke andere. Jongeren druppelden de school binnen, pratend met vrienden, op weg naar hun eerste les. Maar ergens op die school barstte plotseling de bom. Een discussie tussen een jongen en een meisje liep volledig uit de hand. Wat begon als een woordenwisseling, escaleerde in fysiek geweld. De klappen kwamen van haar kant, en dat leverde schokkende beelden op. Want ja, iemand stond er met een telefoon in de hand. En zoals zo vaak belandt zo’n moment binnen de kortste keren op sociale media.
Het filmpje werd snel verspreid. Daarin is te zien hoe de jongen nauwelijks reageert terwijl het meisje haar woede niet onder controle lijkt te hebben. De klasgenoten kijken toe. Sommigen grijpen in, anderen filmen, weer anderen praten erover door. Binnen enkele uren had het internet zijn mening al klaar. Er ontstond online debat, verontwaardiging, en helaas ook de gebruikelijke oordelen, zonder dat iemand precies wist wat er voorafging aan het incident. Want wat was de aanleiding? Was het een ruzie die al langer sluimerde? Gingen er woorden aan vooraf die niemand heeft gehoord? Of speelde er iets heel anders?
In het digitale tijdperk waarin we leven, is elke uitbarsting potentieel voer voor clicks, likes en snelle meningen. Maar achter die korte beelden zit altijd een langer verhaal. En dat verhaal gaat zelden alleen over het incident zelf. Het gaat over hoe jongeren omgaan met spanning, met hun emoties, met elkaar. Het gaat over opvoeding, sociale druk, groepsdynamiek en misschien zelfs over thuissituaties die op de achtergrond meespelen.
Wat deze situatie extra confronterend maakt, is de omgekeerde rolverdeling. Waar men vaak gewend is te zien dat jongens onderling fysiek worden, was het hier het meisje dat de controle verloor. En dat wringt. Want hoe reageren we daarop? Is er sprake van een dubbele standaard? Wordt er met andere ogen gekeken naar fysiek geweld als het door een meisje gepleegd wordt? Het simpele antwoord is: dat zou niet zo moeten zijn. Geweld is geweld, en het is nooit een oplossing. Of het nu komt van een jongen of een meisje – het blijft een uiting van onmacht.
Toch toont deze situatie iets belangrijks: dat ook meisjes worstelen met emoties en grenzen. Het clichébeeld dat jongens hun agressie fysiek tonen en meisjes vooral verbaal scherp zijn, gaat in dit geval niet op. Jongeren in het algemeen zijn volop in ontwikkeling. Hun hersenen, emoties en sociale vaardigheden zijn nog in opbouw. Dat betekent dat ze fouten maken. Soms grote fouten. Maar dat is ook precies waarom scholen meer moeten zijn dan plekken waar alleen kennis wordt overgedragen.