Je hoeft dit jaar je telefoon maar te openen en de kans is groot dat je ze voorbij ziet komen: filmpjes van koppels die zich wel heel comfortabel voelen in het openbaar. Niet gewoon een innige omhelzing of een verliefde blik, maar situaties waar het enthousiasme de overhand neemt – midden op straat, in het park of zelfs op een druk strand.
En dan hebben we het niet over een toevallige kus. Nee, in sommige gevallen vergeten deze stelletjes compleet waar ze zijn. Toeschouwers filmen het en in plaats van wegduiken, zwaait men soms zelfs vrolijk naar de camera. Alsof ze zeggen: “We hebben niks te verbergen.”
Wat is hier gaande? Is dit een nieuwe manier van rebelleren tegen de regels? Komt het door de torenhoge hotelprijzen waardoor een rustige plek onbetaalbaar is geworden? Of leven we simpelweg in een tijd waarin de schaamte verdwenen is?
Hotels onbetaalbaar? Dan maar de buitenlucht?
Laten we eerlijk zijn: een weekendje weg of zelfs een middagje ontspannen in een hotelkamer is voor veel mensen flink aan de prijs geworden. Zeker in populaire steden of vakantiebestemmingen moet je diep in de buidel tasten. Een eenvoudig verblijf kan zomaar richting de 200 euro gaan. Dat is voor velen simpelweg niet haalbaar, zeker in tijden van inflatie en stijgende vaste lasten.
En dus zoeken sommige mensen blijkbaar alternatieven. Een stil hoekje in het park, een verlaten parkeerplaats of zelfs een muurtje bij het station lijkt ineens aantrekkelijk. Het gemak wint het van de gêne. Of misschien is die gêne er gewoon niet meer.
Schaamte is uit, aandacht is in
Wat vooral opvalt, is dat veel van de mensen die gefilmd worden, totaal niet lijken te schrikken. In tegendeel zelfs. In meerdere filmpjes zien we koppels die lachen, zwaaien en gewoon doorgaan met wat ze aan het doen waren. Geen ongemakkelijke blikken, geen poging om de situatie te beëindigen. Alsof het erbij hoort.
We leven in een tijd waarin de grens tussen privé en openbaar steeds vager wordt. Waar jongeren opgroeien met een camera in hun gezicht en alles te delen valt. Waar sommige mensen liever viraal gaan dan anoniem blijven. En waar de drang om op te vallen soms groter is dan de behoefte aan discretie.
Is dit het nieuwe normaal?
Een deel van deze gedragingen lijkt voort te komen uit het idee dat ‘alles moet kunnen’. De samenleving is tolerant, vrijheid staat voorop, en wie ben jij om te zeggen wat hoort en wat niet?
Toch kun je je afvragen: moeten we dit normaal gaan vinden? Is de openbare ruimte bedoeld voor spontane uitingen van genegenheid die verder gaan dan hand in hand lopen? Of is dit gewoon een kwestie van respect voor anderen?
Want vergeet niet: er lopen ook kinderen rond. Ouderen die rustig een boek willen lezen in het park. Mensen die simpelweg niet geconfronteerd willen worden met het gedrag van anderen op een plek die bedoeld is voor iedereen.
Juridisch niet zonder risico
Los van persoonlijke meningen is er ook nog een juridische kant. Volgens de wet mag bepaald gedrag niet zomaar overal in de openbare ruimte plaatsvinden. Er zijn regels, en wie zich daar niet aan houdt, loopt het risico op een boete – of erger. Dat is niet iets om licht over te denken. Toch lijkt dat veel mensen niets te doen. Misschien omdat ze denken dat de kans om gepakt te worden klein is. Misschien omdat de drang om op te vallen groter is dan het risico.
De rol van sociale media
Het valt niet te ontkennen: sociale media spelen een gigantische rol in dit soort situaties. Alles wat afwijkt van het normale, wordt gefilmd, gedeeld en viraal verspreid. Hoe vreemder het gedrag, hoe groter de kans op likes, shares en views. In sommige gevallen lijkt het er zelfs op dat mensen expres over de grens gaan, in de hoop om trending te worden.
En in een wereld waar aandacht soms meer waard is dan geld, is dat misschien niet eens zo vreemd. De vraag is alleen: willen we echt die kant op?
Een grens in zicht?
Misschien is dit gewoon een tijdelijke hype. Een gevolg van drukte, economische onzekerheid en een drang naar vrijheid na jaren van beperkingen. Maar misschien is het ook een signaal dat we met z’n allen opnieuw moeten nadenken over wat we normaal vinden in de publieke ruimte.
We hoeven geen moraalridders te worden. En liefde uiten mag – daar zal niemand het oneens mee zijn. Maar er is een verschil tussen een oprechte uiting van affectie en gedrag waarbij je geen rekening meer houdt met je omgeving.
