Natuurlijk is het ongelooflijk handig om een complete stereotoren, bioscoop en camerastudio in je broekzak te hebben, verpakt in de vorm van een telefoon. Met één tik kun je muziek streamen, films kijken en high-definition foto’s maken. Toch vraag ik me steeds vaker af of de mensheid niet te snel afglijdt door deze mini-supercomputers die we dagelijks meenemen.
Ik hoef je niet te vertellen hoeveel selfies we maken – van schuins, van recht, met filter en zonder – en hoeveel persoonlijke momenten we met de hele wereld delen. Maar er is één trend waar ik écht mijn bedenkingen bij heb: de drang om álle politieoptredens te filmen.
Steeds vaker zie je mensen, gewapend met hun smartphone, elke handeling van agenten vastleggen. Aan de ene kant begrijp ik het best: het kan helpen om misstanden bloot te leggen en ervoor te zorgen dat de macht gecontroleerd wordt. Maar soms lijkt het bijna een sport te worden.
Alsof het in 2025 het summum van ‘cool’ is om gefilmd te worden terwijl je door de politie wordt aangehouden. In plaats van een serieus instrument voor burgerrechtenbewaking, verwordt het filmen tot een stukje theatrale aandacht.
En dan is er nog de vraag: moet de politie niet simpelweg wat strenger optreden? Als die “lastige” zak eens een beetje provocerend doet tijdens zijn arrestatie, zou een ferme tik met de wapenstok toch voldoende afschrikking moeten zijn?
Daarbij lijkt het alsof we in de publieke opinie steeds meer naar het standpunt neigen dat agenten hun buikriem nog wat strakker mogen aantrekken. Terwijl elke situatie anders is, groeit het debat over geweldsgebruik, proportioneel handelen en wederzijds respect.
Uiteindelijk is het een krachtig teken van deze tijd: we hebben de technologie om alles live vast te leggen en te delen, maar de vraag is of we daarmee niet onze eigen maatschappij op het spel zetten. Is het filmen van politieoptredens een waarborg voor rechtvaardigheid.
Of eerder een nieuwe vorm van voyeurisme waarbij het echte gesprek over burgerplicht en -rechten naar de achtergrond verdwijnt? Misschien moeten we eerst terug naar de kern: hoe gaan we met elkaar om, zowel op straat als online, voordat we ons blindstaren op het glimmende schermpje in onze hand.