In de hoek wordt een bordspel gespeeld. Twee stelletjes, elkaar plagend met grappen die niemand anders snapt. Er wordt gelachen, maar het blijft zacht. Alsof iedereen begrijpt dat dit geen plek is voor luidruchtigheid. Hier wordt geluisterd. Naar elkaar, naar het moment.
De avond vordert langzaam. Mensen komen en gaan. Sommige stellen verplaatsen zich dichter bij elkaar, andere stappen juist de nacht in, schouders tegen elkaar aan, lachend om iets dat je alleen begrijpt als je erbij was.
En zo kabbelt de avond voort in deze Rotterdamse kroeg. Geen haast, geen haast nodig ook. Want voor stellen die hier komen, draait het niet om wat er gebeurt — maar om het feit dat ze samen zijn. Hier telt niet de tijd, maar het gesprek. De stilte. De blik. Het samenzijn, in een stad die altijd doorgaat, maar waar je af en toe een plek vindt waar alles even stilstaat.