In het buitenland daarentegen barst het feest al los nog vóórdat het hoofdgerecht geserveerd is. Mensen dansen tussen de tafels, er wordt gezongen, geklapt, en iedereen lijkt in de stemming. De oma van de bruid staat daar met een glas in haar hand, schudt haar heupen alsof ze twintig jaar jonger is, en niemand kijkt daar vreemd van op. De sfeer is warm, uitnodigend en vooral oprecht vrolijk.
En laten we eerlijk zijn: hier in Nederland ga je niet snel een vrouw vinden die het goed vindt dat er een buikdanseres verschijnt op haar bruiloft. Zeker niet als die buikdanseres driehonderd keer knapper is dan de bruid zelf. In sommige andere landen wordt dat juist gezien als een hoogtepunt van de avond. De gasten juichen, de muziek zwelt aan, en iedereen geniet van het spektakel.
Ergens in die menigte zit dan dat ene kleine jochie – waarschijnlijk met grote ogen en open mond – dat de avond van zijn leven beleeft. Voor hem is dit een avond die hij nooit meer zal vergeten. De buikdanseres merkt het op, lacht lief naar hem en betrekt hem zelfs even bij haar dans. Dat jongetje voelt zich voor even de koning van het feest. Een moment dat later misschien wel zijn eerste herinnering wordt aan het feit dat hij meisjes toch wel erg interessant vindt.
De danseres krijgt een luid applaus en een kleine beloning voor haar optreden – niet alleen omdat ze prachtig danst, maar ook omdat ze zo leuk met kinderen omgaat. En ergens tussen het gejuich en de muziek vraag je jezelf af: bestaat er een manier om even terug te gaan in de tijd? Om weer vijf jaar oud te zijn, vol verwondering, zonder zorgen, en met een glimlach van oor tot oor bij zo’n onvergetelijke avond?