De weerapp gaf het duidelijk aan: regenbuien, koufronten en af en toe een opklaring. Maar niemand had het daarover. Het gesprek van de dag ging over iets heel anders. Alle ogen waren gericht op de jurk van de presentatrice. Fel van kleur, strak om haar lichaam en niet te missen op het scherm. Binnen enkele minuten nadat ze in beeld kwam, ontplofte social media volledig. Geen enkele discussie over neerslagpercentages of windstoten, maar wel eindeloze meningen over haar opvallende outfit. Het is toch eigenlijk bizar als je erover nadenkt?
Van drukke kantoortuinen tot aan talkshowtafels en nieuwsredacties: iedereen vond er iets van. Was het stijlvol en gedurfd, of juist onprofessioneel en ongepast? Blijkbaar kan een kledingkeuze tegenwoordig meer stof doen opwaaien dan een officiële stormwaarschuwing. En ergens zegt dat heel veel over de maatschappij waarin we leven.
We zijn collectief geobsedeerd door beeld. Eén shot, één jurk en de inhoud verdwijnt compleet naar de achtergrond. Terwijl mensen beweren dat ze kijken voor de informatie, blijft hun brein hangen bij wat ze zien. En dat beeld? Dat bepaalt de toon van het gesprek. Kleding op televisie is geen onbelangrijk detail. Het is een visueel kanon, bewust gekozen of niet. En als het afleidt van de boodschap? Tsja, dat is precies het punt waar de meningen uiteenlopen. Voor de één is het lef, voor de ander een teken van onprofessioneel gedrag. Maar wat het in elk geval oproept, is emotie en niemand blijft onverschillig.
Voor vrouwen op televisie is het altijd balanceren op een flinterdun koord. Eén opvallende jurk en de wereld oordeelt keihard. Bij mannelijke collega’s lijkt niemand zich daarentegen druk te maken over een net iets te strak colbertje of een paar sokken met opvallend printje. Dat verschil zegt veel. Wat je draagt, zegt iets over wie je bent. Maar op televisie lijkt het soms meer te zeggen dan de woorden die je uitspreekt. Dat is wrang, zeker als het oordeel over je uiterlijk sneller wordt geveld dan de bliksemschicht die je eigenlijk stond aan te kondigen.
Toch is het ook weer niet zo vreemd dat zo’n outfit reacties oproept. Televisie is nu eenmaal een visueel medium. Mensen verwachten bepaalde beelden, en als die beelden botsen met hun normen over wat gepast is, barst het gesprek los. Moet dat gesprek gevoerd worden? Hoeft niet. Maar gebeurt het? Altijd.
Want dit gaat allang niet meer over slechts één jurk. Het raakt aan iets veel groters: de vraag hoe vrouwen zich mogen tonen in een publieke functie. Vrouwelijkheid is prima, maar blijkbaar alleen zolang het niet te veel opvalt. Hoor je het dubbele moraal al rammelen? Waarom mag een vrouw zich niet krachtig en expressief kleden zonder dat het gesprek meteen afglijdt naar ‘te uitdagend voor de buis’? En wie bepaalt eigenlijk wat te uitdagend is? Vaak zijn dat normen en opvattingen die al decennialang meegaan en ergens zijn blijven hangen in de tijd van schoudervullingen en permanentjes.