In de wereld van televisie draait het allang niet meer alleen om de inhoud. Uitzendingen worden zorgvuldig vormgegeven om visueel aantrekkelijk te zijn, want kijkers zijn steeds kritischer én sneller afgeleid. De presentatie van het nieuws, het weerbericht of een talkshow is daardoor steeds vaker een combinatie van inhoudelijke kennis en visuele aantrekkingskracht. Een recent voorbeeld dat online en offline voor veel gesprek zorgde, was een televisiepresentatrice die tijdens het weerbericht een opvallend strak jurkje droeg. De beelden gingen viraal, en niet vanwege de weersvoorspelling.
De kledingkeuze van vrouwelijke presentatoren is al jaren onderwerp van discussie. Strakke jurken, diepe decolletés of korte rokjes zorgen steevast voor verdeelde reacties. Sommige kijkers zien het als een teken van zelfvertrouwen en stijl, terwijl anderen het ongepast vinden op een zender die serieus nieuws brengt. Dat roept een belangrijke vraag op: wanneer wordt kleding op televisie als ‘te veel’ beschouwd?
Mensen zijn visuele wezens. We reageren instinctief op wat we zien, en dat gebeurt razendsnel. In een fractie van een seconde hebben we een eerste indruk gevormd, vaak gebaseerd op uiterlijk en lichaamstaal. Als een presentatrice een strak jurkje draagt dat haar figuur accentueert, trekt dat onvermijdelijk aandacht. Niet per se vanwege een diepere boodschap, maar simpelweg omdat het visueel opvalt. Het effect daarvan is dat de inhoud soms op de achtergrond raakt.
Dat betekent niet dat de keuze verkeerd is. Kleding is een vorm van zelfexpressie, en in een wereld waarin authenticiteit steeds meer wordt gewaardeerd, past het ook bij de tijdgeest dat vrouwen zelf bepalen hoe ze zich presenteren. Maar televisie blijft een platform met impact, en daarmee komt ook verantwoordelijkheid.
Wat opvalt is dat mannelijke presentatoren zelden tot nooit onder de loep worden genomen vanwege hun kleding. Of ze nu in pak of in spijkerbroek verschijnen, niemand lijkt daar wakker van te liggen. Vrouwen daarentegen worden tot op de millimeter beoordeeld. Niet alleen op wat ze zeggen, maar vooral op hoe ze eruitzien terwijl ze het zeggen.
Die ongelijkheid in perceptie is hardnekkig. Het lijkt erop dat vrouwelijke presentatrices balanceren op een dun koord: te netjes en ze worden als saai gezien, te opvallend en het leidt af van de boodschap. Deze maatschappelijke paradox maakt het lastig om gewoon ‘jezelf te zijn’ op het scherm, zonder dat daar direct een oordeel aan wordt verbonden.