Je kent het wel: het is zaterdagnamiddag, de zon schijnt net fel genoeg om een frisse wandeling door het park aantrekkelijk te maken. Je hebt geen haast, geen verplichtingen – gewoon even ontspannen. Je stapt stevig door, een ijskoffie in de hand, en je denkt aan weinig bijzonders. Gewoon even je hoofd leegmaken, misschien wat vogels spotten of meewarig glimlachen naar joggers die wél die discipline hebben om te rennen terwijl jij gewoon van het moment geniet. Tot je ineens iets ziet dat je hele middag in één klap transformeert.
Aan de rand van een grasveldje, net voorbij het speeltuintje, zie je een stel. Op het eerste gezicht lijkt het onschuldig. Ze zitten dicht tegen elkaar aan, wat je op een warme dag natuurlijk vaker ziet. Liefde is tenslotte overal – zeker in het voorjaar. Maar er is iets dat niet klopt. Iets aan de bewegingen van de man is… vreemd.
Van een afstand lijkt het haast alsof hij iets aan het zagen is. Een rare gedachte, want wie neemt er nou een zaag mee naar het park? Maar hoe langer je kijkt, hoe duidelijker het wordt: dit is geen doe-het-zelfproject, dit is een intiem kunstwerk in uitvoering. Geen houtbewerking, maar – laten we het subtiel houden – een soort ‘vingertechniek’ die behoorlijk doelgericht is. De man in kwestie lijkt over opmerkelijke precisie en ritmisch talent te beschikken. Een soort Picasso, maar dan op het gebied van lichamelijke expressie.
Je eerste instinct is wellicht om snel weg te kijken. Of misschien juist niet. Misschien sta je even stil en vraag je jezelf af: Gebeurt dit écht? In het volle daglicht? In een openbaar park waar mensen hun honden uitlaten en kinderen hun eerste fietspogingen wagen? Blijkbaar wel. Sommige mensen hebben werkelijk geen greintje schaamte meer over.
En nee, het was niet alsof ze half verscholen achter een boom zaten. Nee, gewoon midden op het gras, op een kleedje, met een picknickmand ernaast en blikken bruiswater op een tafeltje. Je zou bijna denken dat ze deze spontane vrijheidsviering hadden gepland. Als een uitje met bonusopties. Inclusief het idee dat de rest van de wereld het wel best zou vinden.
Wat er door hun hoofden ging? Waarschijnlijk een mix van adrenaline, hormonen en het idee dat ‘leven in het moment’ letterlijk genomen mag worden. Begrijp ons niet verkeerd – liefde mag gevierd worden. Intimiteit is iets moois, iets dat mensen verbindt. Maar moet dat per se op een plek waar anderen ongevraagd figurant worden in jullie ‘art performance’?
Het is een groeiend fenomeen, helaas: het gebrek aan publieke terughoudendheid. Grenzen vervagen, en waar vroeger een intieme aanraking al leidde tot gefluister of boze blikken, lijkt het tegenwoordig alsof alles maar moet kunnen. Maar dat roept vragen op. Niet over moraal, maar over respect. Respect voor de omgeving, voor anderen, voor gedeelde ruimtes. We betalen belasting voor die parken, we brengen onze kinderen erheen, we nemen onze lunchpauze op die bankjes.
Je vraagt je haast af of zulke stellen überhaupt beseffen dat er ook nog iets bestaat als ‘privéruimte’. Of dat ze gewoon denken: “Ach, het is maar een park. Iedereen doet tegenwoordig toch raar?” Misschien is dat ook wel zo. Misschien is deze ‘vingerverf-act’ slechts het topje van de ijsberg in een wereld waarin zelfexpressie voorrang krijgt op gezond verstand.
En eerlijk is eerlijk: hoe ongepast het moment ook was, je moet ergens ook respect hebben voor het vakmanschap. De man wist duidelijk wat hij deed. De vrouw? Die zat erbij alsof ze op een wellness-retreat was. Dat zegt iets over zijn techniek, maar ook iets over hoe ver sommige mensen gaan om de dagelijkse sleur te doorbreken.
Wat we gezien hebben in het park zegt meer over onze samenleving dan over het koppel zelf. We leven in een tijd waarin authenticiteit en expressie hoger gewaardeerd worden dan terughoudendheid. Waarin je likes kunt krijgen voor gedrag dat vroeger je buurvrouw woedend de politie liet bellen.
Maar ergens is het ook een wake-up call. Een herinnering dat publieke ruimte geen privéruimte is. En dat het oké is om grenzen te hebben – en die te respecteren. Want laten we eerlijk zijn: als iedereen morgen besluit zijn liefde publiekelijk te vieren op deze manier, dan verandert het park in een openluchtcabaret. En dat is nou niet bepaald ontspannend.
